O tym DLC

To DLC zawiera jednego łowcę, dwie bronie i jedno narzędzie:

– Hayalî (łowca)
– Karagöz (Springfield 1866)
– Hacivat (Scottfield Swift)
– Lamba (miny alarmujące)


Hayalî

Hayalîego można czasem przekonać, by utkał opowieści ze światła i mroku. Jego pokazy przedstawiają dwóch ludzi o przeciwstawnych temperamentach: jeden z nich jest przebiegły, a drugi butny. Hayalî jest mistrzem przeciwieństw. Polując, oczarowuje swe ofiary, by potem zręcznie poprowadzić je ku zagładzie niczym marionetki.


Karagöz

Springfield 1866 Hayalîego o nazwie Karagöz precyzyjnie spełnia wolę swojego właściciela. Impuls odebrania komuś życia natychmiast objawia się jasnym rozbłyskiem, po którym następuje spełnienie mrocznych żądzy.


Hacivat

Scottfield Model 3 Swift Hayalîego o nazwie Hacivat służy mu z elegancją. Jest świetnym towarzyszem, gdy ważne jest zachowanie zimnej krwi. Sprawdzi się wtedy, gdy zabić trzeba szybko, lecz z elegancją – osobiście, lecz z finezją.


Lamba

Mina alarmująca Hayalîego o nazwie Lamba została zrobiona z lampy gazowej jego wujka. To właśnie ona po raz pierwszy urzekła go grą cieni, gdy był jeszcze dzieckiem. Ta cenna pamiątka roztrzaskała się, a Hayalî stworzył z niej prymitywną broń – historia podobna do jego własnej.


Lalkarz cieni daje się czasem przekonać do zaprezentowania swoich umiejętności w nocy przy tańczącym ogniu i pod warunkiem, że w mroku nie czają się lubieżne spojrzenia. Wyciąga wtedy wytarty materiał i przedstawia widowni błyskotliwego Karagöza oraz butnego Hacivata. Tłumaczenie Hayalîego z języka tureckiego może nie jest idealne, ale nawet najpoważniejsi łowcy śmieją się do rozpuku, widząc przepychanki Karagöza i Hacivata.

Życie Hayalîego przesłaniają opowieści i zagadki, co wynika z tego, że jego umysł rozdzielił się na dwie części. Wiadomo o nim jednak kilka rzeczy. Był kiedyś kimś w rodzaju heroicznego żołnierza, najwyraźniej znał go nawet ówczesny sułtan z dynastii Osmanów. Za dnia walczył, a noce spędzał, dbając o morale poprzez urządzanie pokazów cieni – sztuki tej nauczył go ojciec. Stało się jednak coś, co zmusiło go do podróży do Ameryki. Tam postanowił uciec od rozlewu krwi i dołączał do wędrujących cyrków, złupionych wesołych miasteczek i przerażających pokazów. Takie życie jednak mu nie wystarczało. Szybko powrócił do łowów pod osłoną cieni i naganiania zwierzyny ku jej śmierci.

Gdy pokaz Hayalîego trwa zbyt długo, granice między światłem a cieniem zacierają się. Ruchy Karagöza i Hacivata stają się niesamowicie płynne, dialogi brzmią niemal zbyt realnie, początkowo płaskie ciała nabierają głębi, a wytarta tkanina życia.

Wtedy Karagöz i Hacivat opowiadają historię, która nie pochodzi z Turcji. Dwóch przyjaciół, choć teraz są dla siebie czymś więcej, spotyka nieszczęście: Hacivat jest uwięziony w tureckiej złotej klatce – w ciemnej celi lub bogato zdobionym pokoju. Karagöz wymyśla plan. Urządzają między sobą krwawą walkę, podczas której twarze obu przekształcają się nie do poznania. Następnie godzą się i opatrują swoje rany. Jeden z nich może wyjść z potrzasku, lecz drugi musi w nim pozostać. Obie postacie opuszczają scenę, wypowiadając znane słowa Karagöza: Oby moje wykroczenia zostały wybaczone.

Opis dotyczący treści dla dorosłych

Producenci opisują te treści w następujący sposób:

DLC