O tej grze

Świetnie się bawiłem, tworząc tę małą grę. To krótka przygoda, ale mam nadzieję, że sekrety oraz małe niespodzianki, które w niej ukryłem, na długo zapadną Wam w pamięć!

- Bastinus Rex

Jesteś Carimarą - małą, niemą, czarodziejską. Zrodzona z mchu i lustrzanego blasku, biegła jedynie w sztuce zadawania pytań. Błąkasz się po domu utkanym ze smutku i zagadek; nie mówisz, nie rzucasz zaklęć, nie walczysz. Trzymasz ten dom za jego martwe dłonie i wyczarowujesz pytania z kurzu, z kości, z tego, co pozostało. Uważaj, by nie naciskać zbyt mocno, bo możesz obudzić to, co zostało dawno zapieczętowane.

Jesteś niema, lecz posiadasz dar wyczarowywania pytań.

Przemawiasz kartami z dawno zapomnianymi glifami, w salach gdzie życzliwość ukrywa swą cenę.

Niektórzy się uśmiechają, inni szydzą, jeszcze inni po prostu się gapią, lecz wszyscy, którzy cię obserwują, wiedzą, że tam jesteś.

Każdy przedmiot jest wspomnieniem.

W tych ścianach niech cisza cię prowadzi, gdzie z ukrytych rzeczy rozkwitają karty.

Pytaj delikatnie, z upiornym dotykiem. Niektóre sekrety pękają pod dużym naciskiem.

Spokój odziany w kurz i płomień.

Światło świec migocze na meblach, w pokojach, gdzie cisza była zwietrzała i podarta.

Czeka w mroku z wstrzymanym oddechem, cisza, która przetrwała daleko poza noc.

Opowieść utkana z nici cichej trwogi.

Żadnych mieczy, żadnych wrogów. Tylko zagadki spowite światłem świec.

Dla tych, którzy szukają tego, co wypaczone, gdzie historie szepczą w odpowiedzi.